7 Days Out met fēnix, in Wes’ woorden
Toen ik van Garmin te horen kreeg dat ik naar Nepal zou gaan om door Langtang Valley te hiken, ging ik ervan uit dat er een typfout in het e-mailadres stond. Ze hadden vast de verkeerde persoon. Het grootste deel van mijn volwassen leven vond ik het dagelijkse leven in de buitenwijken fysiek lastig vanwege een diagnose van de ziekte van Bechterew rond mijn 25e. En nu, zes maanden na mijn 40e verjaardag, zou ik naar de andere kant van de wereld reizen om de hike van mijn leven te maken?
De meeste vrienden geloofden me niet. Zij die mij het langst kenden, hadden het minste vertrouwen in de reis. Zij hadden me al die jaren vol fysieke therapie en voorgeschreven behandelingen immers met wisselende effectiviteit bijgestaan. Alle anderen dachten dat ik ze in de maling nam.
Het e-mailadres bevatte echter geen typfout en het was geen grap.
Ik besprak het met mijn arts. Dankzij zijn positieve feedback op de therapieën die ik wilde ondergaan om mijn artritis te beheersen, realiseerde ik me dat ik dit echt zou gaan doen. Ik ging naar Nepal1.
Ik zou de fēnix® gebruiken om eenvoudige zaken zoals het aantal dagelijkse stappen, tweewekelijkse Pilates-training en de kwaliteit van mijn slaap in de gaten te houden. Maar ik wist dat ik nog eens goed naar de functies moest kijken als ik zou beginnen met trainen voor de reis.
Binnen een week stond ik buiten adem in het Verdugo-gebergte met het gevoel dat ik moest overgeven. Doordrenkt met zweet, op een hoogte van ongeveer 487 meter en bij 35° Celsius in de zon, keek ik in de verte uit over het centrum van Los Angeles. Mijn training was begonnen.
Ik werd al snel een expert op het gebied van hoogtemetingen via het scherm, waarbij ik mijn hartslag kon controleren om te zorgen dat ik mezelf niet tot uitputting2 dreef. Ik kon zelfs mijn hersteltijd bijhouden om ernstig letsel te voorkomen. Voor een nog betere voorbereiding ontwikkelde mijn Pilates-trainer een programma voor mijn verzwakte benen en ter stabilisatie van mijn romp.
Ondanks dit alles bekroop me het gevoel dat het een onmogelijke taak was. Dat was nog altijd zo toen ik een paar maanden later op Los Angeles International Airport uit de auto stapte. Pas wanneer ik Joel ontmoette tijdens onze overstap in Dubai, kwam het besef van deze levensveranderende ervaring eindelijk binnen.
Joel is precies de juiste persoon die je bij je wilt hebben tijdens een ontzagwekkend avontuur zoals dit. Hij heeft een oprecht karakter dat zelfs een taalbarrière doorbreekt en een gave om subtiele schoonheid te vinden tijdens de meest uitdagende ondernemingen. En hij lacht altijd beleefd om een van mijn grappen (hoe flauw ze ook waren toen ik ze maakte).
Joels blik weerspiegelde mijn enthousiasme over de reis en mijn angsten over het feit dat ik duizenden kilometers verwijderd was van mijn kleine en groeiende gezin. De eerste paar uur deelden we foto’s van onze peuterdochters en wisselden we verhalen uit over hoe belangrijk het vaderschap is in ons leven. Steun vinden wanneer jij je aan de andere kant van de wereld bevindt, ver weg van alles en iedereen die je kent, blijkt niet iets te zijn wat je simpelweg op je paklijst kunt zetten. Garmin had goed nagedacht toen ze ons voor deze reis aan elkaar koppelden.
Veel dingen over Nepal kun je niet weten voordat je er daadwerkelijk bent geweest. Tijdens mijn research vooraf liep ik hier keer op keer tegenaan. En als je dit leest in de hoop meer inzicht te krijgen in de locatie, dan zul je teleurgesteld worden.
Altijd in de schaduw van de grootste bergen ter wereld gelegen, is Nepal een plek geworden waar in de loop van de geschiedenis met eerbied over is gesproken. De nuances van de Nepalese culturele persoonlijkheid kleurden elke interactie die ik had tijdens mijn bezoek. Zelfs nu de reis vele maanden achter mij ligt, kan ik die ervaring nog steeds niet helemaal verklaren.
Terwijl we in Kathmandu waren en Joel en ik de jetlag probeerden te verwerken, bezochten we de Swayambhunath Stupa met zijn honderden (duizenden?) apen voordat we naar Darbar Square gingen. De stad leek ons eindeloos te kunnen verrassen.
Op Darbar Square volgden we een menigte en belandden we in een rij om de levende godin Kumari te zien tijdens een van haar zeldzame openbare evenementen. In eerste instantie ontging me het belang hiervan. Maar ik voelde absoluut de verschuiving in de sfeer van de menigte toen ze op ons neerkeek vanaf haar voetstuk, uitkijkend over het atrium in de Kumari Ghar, haar huis.
Het is bijna onmogelijk om de culturele schok te beschrijven wanneer je vanuit Los Angeles aankomt in Kathmandu. En toen we de stad verlieten voor de Langtang Valley was de schok zelfs nog groter. De krioelende mensenmassa in de stad maakte plaats voor de stilte van een weelderig bos met een enkel pad langs een rivier.
Joel en ik waren in het begin voorzichtig, beiden op onze hoede voor hoogteziekte, die de hele reis kon ontregelen. Garmin had de route gepland om complicaties te voorkomen, maar we wisten dat we extra voorzichtig wilden zijn. Zelfs buiten adem vergeleken we onze hartslag en controleerden we regelmatig onze hoogteacclimatisatie.
In Langtang Valley vind je elke paar kilometer hotels en hostels langs het pad. En geen van deze hotels had toegangswegen. Ik raakte eraan gewend om regelmatig een stap opzij te doen zodat dragers met een meervoud van hun eigen gewicht op hun rug en soms gevolgd door groepen pakezels met benodigdheden, mij te laten passeren op weg naar deze hotels. Elke keer dat ik mij uitgeput voelde dacht ik hieraan, terwijl ik met mijn kleine rugzak het pad vervolgde.
Nepal krijgt je op je knieën.
Naarmate de dagen verstreken klommen we steeds hoger en begon het landschap te veranderen. Het weelderige groen en de bamboebossen veranderden in ruige landschappen en hoge bergweiden. We passeerden kleine steden en kwamen andere backpackers van over de hele wereld tegen. We zagen kuddes jaks in de zon luieren en we trokken langs afgelegen heilige gebedshuizen.
Gedurende het avontuur begon ik te worstelen met het besef dat de fysieke beperkingen die mij door de ziekte van Bechterew waren opgelegd, misschien helemaal niet zo gedwongen waren als ik altijd had gedacht. Tijdens een rustdag om te acclimatiseren voor onze laatste klim naar de top van Kyanjin Ri, hadden Joel en ik een lang gesprek over zelfopgelegde beperkingen en hoe hij vergelijkbare gedachten had over zijn eigen leven.
Het is al te gemakkelijk om verstrikt te raken in de complexiteit van het moderne leven. Het is nog gemakkelijker om jezelf te verliezen in de details van alle verplichtingen naarmate je ouder wordt. Opmerkelijk genoeg stuurde Garmin ons naar de andere kant van de wereld voor een unieke wandeling en bood ons onbedoeld een gloednieuw perspectief op de betekenis van ons dagelijkse leven thuis.
Ik zal die laatste ochtend nooit vergeten toen we in de duisternis op weg waren naar de top van Kyanjin Ri, de eindbestemming van onze weeklange trektocht. De enige geluiden die ik kon horen waren het harde ademhalen van ons team, het knisperen van bevroren alpengras onder onze voeten en de incidentele poedersneeuwlawine in de verte.
Ik was buiten adem en had het gevoel alsof ik moest overgeven toen we aankwamen op de hoogste top van Kyanjin Ri. Op een hoogte van 4773 meter en bij een gevoelstemperatuur van -7° Celsius bekeek ik rillend de kleine stad aan de voet van de piek toen ik me realiseerde dat we het eindelijk hadden gehaald.
- Garmin leverde producten en betaalde de onkosten voor Wes. ↩︎
- Zie Garmin.com/ataccuracy ↩︎
