Acht dagen op volle zee, een bewogen zeiltocht van de Azoren naar Ierland
“Een gladde zee baarde nooit een bekwame zeeman. “
De weersvoorspelling toonde een vrij goed kader om de zeilen te hijsen. Sofia, Benoit en ikzelf haalden voedsel, water, gas en andere nuttige voorzieningen aan die we nodig zouden hebben indien de oversteek langer zou duren dan gepland. De Search lag rustig te schommelen op de ligplaats in Horta. Zeilboten met opgewekte bemanning voeren af en aan, met honger naar avontuur. Over een paar uur zou het onze beurt zijn om die eerste lange oversteek te maken. Van Horta (Azoren) naar Kinsale (Ierland), wat eerder een ongebruikelijk traject is, gokten we af te leggen in 7 dagen. Even de tijd checken, tijd om nu te vertrekken!
Sofia staat aan het roer, Benoit maakt de touwen los terwijl ikzelf alles langs stuurboord in de gaten hou. Nog even terugzwaaien naar de havenmeester die ons veilige wind toewenst. De Search gleed door zee; de kust van Faial vervaagde al. We besloten onze eerste dag aan boord te vieren met een fijne lunch. De eerste 24 uur op zee zijn steeds spannend. Zo veel om naar uit te kijken, alsook het mysterie van wat komen zal houdt je echt wakker. Die avond genoten we van een prachtige zonsondergang in de blije aanwezigheid van een groep dolfijnen die afscheid kwamen nemen. Één uur later lag het laatste stukje Azoren ver achter ons. Nu hadden we 1.200 zeemijlen om naar de oceaan te staren.
In de volgende dagen, werd een nieuwe routine ontplooid. Een héél nieuwe, vergeleken met hoe het eraan toe ging op het vasteland. Ontbijten op het middaguur, middagmaal opgediend omstreeks 18u, en het avondeten rond middernacht. Gedurende de rest van de dag, maakte ik tijd om kleine details aan boord te herstellen of stond ik aan het roer, racend tegen de golven, maar ook om levenswijsheden te bespreken met Ben en Sofia. Dat zijn mijn favoriete bezigheden op zee. Je leert de mensen aan boord steeds beter kennen. Als je op zo’n klein oppervlak samenleeft, kan je je niet lang achter een masker verbergen. Je wordt transparant en aanvaardt anderen hoe ze écht zijn.
Als je zoveel tijd op zee doorbrengt, kan jij niet de hele tijd goede omstandigheden verwachten. Dan besef je hoe belangrijk het is om te rusten onderweg; je moet wat energie bewaren om klaarwakker te zijn en klaar voor actie als er iets voorvalt… en dat gebeurt altijd.
De lucht wordt dikker, golven groeien en de wolken verduisteren. Drie indicators die je waarschuwen om klaar te zijn voor wat komt. Ik trek mijn zwemvest aan en maak mezelf vast aan de levenslijn. Ook Sofia en Ben doen hetzelfde. Eerst enkele druppels op onze hoofden en in geen tijd stroomt de regen naar beneden. Een windvlaag doet de boot bijna neer gaan. Ik loop naar de mast neem 2 riffen, en rolde de helft af van de Genua. Met slechts een paar stukjes zeil, haalde de boot 8 of 9 knopen snelheid. De automatische piloot bleef moeizaam vechten tegen de golven. Het was het begin van mijn moeilijkste nacht op zee ooit. De lucht was pikdonker, geen ster of maanlicht te zien. Gelukkig waren we heel alleen. Geen spoor van andere boten in de omgeving. Samen met Ben, wisselden we elk uur de shift aan het roer. Sofia hield de kaarten in de gaten en verwende ons met warme thee en koekjes. Ik heb geleerd te blijven lachen, ook in moeizame omstandigheden. Het helpt om slechte situaties te counteren en goede beslissingen te nemen. We speelden zelfs wat muziek om deze storm te temperen. Binnenin leek de boot op een wasmachine. Alles wat niet vastgemaakt zou zijn, vloog over je heen. Omstreeks 6u klaarde de lucht wat op en ging de wind liggen. De stilte was meteen voelbaar. Onze oren zoemden en de gezouten ogen aanschouwden een schitterende roze fluwelen zonsopgang. Alsof de hemel ons beloonde voor ons werk tijdens te storm. Terug in de veilige zone, zetten we alle zeilen en de Genua bij. Nu kwam Sofia op de proppen met Franse toasts, eieren en vers sinaasappelsap. We genoten van de overwinning en het zicht. Ik was zo trots op de boot en de crew. Niets defect, niemand gekwetst. Na die dag sliepen we als kampioenen.
Op een nacht werd ik wakker om mijn shift over te nemen en besefte hoe dicht we bij onze bestemming gekomen waren. “Ah! Eindelijk!” dacht een deel van me, maar ik kon het niet laten wat triest te worden dat het avontuur bijna voorbij was. Je raakt snel gewend aan het leven ver weg van alles, ver van alle beschaving, gewoon in het “leven in het heden”. Ik heb de gewoonte met alle elementen te werken en gelukkig te worden van de kleinste zaken: een lekkere maaltijd, streepje muziek, tijd nemen om te staren en na te denken, en te zeilen natuurlijk. We hebben er onze levens naar geschikt maar binnen 24 uur wordt alles weer door elkaar geschud. Dat is net het mooie van zeilen. Je krijgt de kans om prachtige momenten te beleven en te genieten van wat je hebt. Ik kan alweer niet wachten om van boord te gaan en iedereen te vertellen over de zeetrip (bij een frisse pint). Waar zal ik beginnen vertellen? Mijn gedachten warden al snel gestopt door het geluid van een vogel: het signaal dat de kust nabij is! De zon kwam op en ik zag duidelijk de Fastnet Rock opdoemen. Tijd om te roepen: “Land in zicht!”.
