De Atlantische Oceaan alleen oversteken
door Tom de Dorlodot
Ik ben altijd aangetrokken geweest tot solo-avonturen en heb vele dagen alleen in de bergen doorgebracht met mijn paraglider. Ik vond het al langer leuk om er even tussen uit te gaan en opgerold in mijn baldakijn te slapen.
Ik ben alleen, te voet en per paraglider de Pyreneeën overgestoken, de Alpen meerdere keren, de Karakoram. Echte eenzaamheid stoort me niet, ik zou zelfs durven zeggen dat ik haar soms zoek.
Toen ons programma door de pandemie op zijn kop werd gezet en we onze zeilreis om de wereld moesten onderbreken om na een verblijf van 6 maanden in West-Indië terug te keren naar Europa, zei ik tegen mezelf dat er een geweldige kans was opgedoken, zo spontaan aangeboden aan mij. Ik heb er altijd van gedroomd om een trans-Atlantische solo te doen, maar had niet verwacht dat het zo snel zou gebeuren.
We vonden retourvliegtickets voor mijn vrouw Sofia en mijn zoon Jack naar België en ik begon mijn zeilboot met zorg voor te bereiden. Ik controleerde het materiaal, kroop de mast in, zorgde voor voldoende water en voedsel, pakte mijn visgerei in en controleerde of mijn elektronica correct werkte. Voorbereiding is de sleutel tot succes en hier kon ik echt niets aan het toeval overlaten. Ik zou ongeveer twintig dagen naar de Azoren onderweg zijn en nog één erbovenop naar België. 3.600 kilometer zeilen in de Noord-Atlantische Oceaan is geen gemakkelijke taak. Maar na bijna drie jaar zeilen met de SEARCH ken ik hem goed en heb ik er vertrouwen in.
Ik vertrek op een vrijdagochtend, bij aanhoudende wind uit een ongunstige hoek. Ik ben heel blij dat ik op zee ben, het moeilijkste is altijd vertrekken. Dan moet ik snel mijn ritme vinden, want ik ben alleen om de kwartieren te doen. Dus ik slaap in stapjes van 20 minuten, heel vermoeiend, maar ik raak er vrij snel aan gewend.
De dagen gaan voorbij, maar zijn niet dezelfde. Elke dag brengt zijn verrassingen; een zonsopgang, een regenboog, een bezoek aan dolfijnen, de verschijning van een walvis … Het is gewoon magisch!
Ik ontvang de weersvoorspelling via het berichtensysteem van mijn InReach Mini, die ik steeds bij me heb. Het grootste gevaar zou zijn om in het water te vallen, daarom draag ik bij het manoeuvreren ook altijd een vest en houd ik me aan de reddingslijn vast. Als ik in het water val, kan ik de hulpdiensten oproepen met de InReach … en hopen dat ze snel een vrachtschip of andere zeilboot kunnen inschakelen.
Op de overtocht kom ik slechts één andere zeilboot tegen waarmee ik ruim een uur via de radio praat.
Mijn grootste bondgenoot is Al Pacino, zo noem ik mijn automatische piloot. Het is alsof je een teamgenoot aan boord hebt. Ik kan die zelfs bedienen met mijn horloge (MARQ Captain). Door op een knop te drukken kan ik overstag gaan of de zeilboot in de wind zetten. Het is superhandig om het zeil te verkleinen en de SEARCH te besturen twerijl ik aan de mast sta.
Meestal vaar ik tegen de wind in. Dat is echt niet zo eenvoudig. De omstandigheden zijn oncomfortabel en alles is nat aan boord. Golven beuken aan dek, de SEARCH stopt vaak in de golven.
In het midden van de overtocht ging de wind twee dagen liggen. Hierdoor kon ik een beetje rusten en onder de boot gaan duiken om de algen die in mijn propeller vastzaten te verwijderen. Ik maakte van de gelegenheid gebruik om mijn drone in te schakelen en deze prachtige foto te maken, alleen op de wereld met 5000 meter diepte onder de zeilboot.
De aankomst in België was ontroerend, Sofia en Jack stonden me op te wachten op de pontons in Nieuwpoort. Na 31 dagen op zee en slechts één tussenstop op de Azoren, is het heerlijk om weer terug te zijn bij je dierbaren.
