Skiërs gered na een nacht overleven in een sneeuwgrot

Toen Matthew Desfosses en zijn ski-partner op een vroege ochtend in februari 2019 vertrokken, hadden zij het plan om de nacht door te brengen in de Lizzie Creek Cabin, gelegen in de bergen van Zuidoost-British Columbia. Maar… In plaats daarvan brachten ze de nacht door vechtend tegen onderkoeling in een sneeuwgrot.

Ook al waren ze tot op ongeveer 150m van de hut geraakt, de duisternis, hevige sneeuwstorm en de dichtbeboste omgeving maakten het onmogelijk ze terug te vinden.

Die dag hadden ze bijna 16 uur doorgebracht op weg naar de cabine gepakt met ski’s . Sommige van de wintertoegangswegen die ze wilden volgen, waren niet toegankelijk, waardoor de twee skiërs de zomerwandelpaden moesten gebruiken.

Gedurende de dag hadden verse ski-sporen hen helaas in de verkeerde richting geleid, waardoor ze op een gegeven moment terug moesten keren naar het voorziene pad.

“Onnodig te zeggen dat dit verre van ideaal was,” vertelde Desfosses. “Het heeft ons behoorlijk wat tijd en energie gekost.”

Na ongeveer 12 uur skiën werden ze blootgesteld aan het weer boven de boomgrens. De hut zelf bevindt zich omring door bomen, in een kleine vallei tussen twee bergen. Tegen de tijd dat ze de vallei bereikten, was het erg donker en sneeuwde het zwaar.  

“Dat was niet echt een zorg, maar eerder een realistische extra uitdaging,” zei Desfosses. “Naarmate we verder de vallei in gingen, nam de wind toe en het zicht daalde tot misschien 3 à 5 meter.”

Ze vonden nog een paar andere ski-sporen van die dag, maar die raakten snel ingesneeuwd. Op basis van hun onderzoek, wisten Desfosses en zijn partner dat de hut zich aan de linkerkant van de boomgrens bevond, maar toen ze die richting opgingen, kwamen ze een onbegaanbaar rots -en ijsblok tegen.

Hun enige optie was naar de rechterkant te gaan en de hut vanaf de achterkant te bereiken. Daar vonden ze meer ski-tracks waarvan ze dachten dat ze zeker naar de hut zouden leiden. Maar dat deden ze niet.

Tegen die tijd was het al middernacht geworden. Ze waren geheel uitgeput en wisten waar de hut had moeten zijn, gebaseerd op kaarten, maar ze konden haar gewoon niet vinden.  

“We kozen ervoor het hele bosgebied te doorkruisen,” zei Desfosses. “Noord, zuid, oost, west – maar geen enkel teken van de cabine. Ik wist op de kaart waar ze lag en ik was overtuigd dat we er ongeveer waren – eigenlijk hadden we er precies bovenop moeten zitten – maar we konden ze helaas niet vinden. “

Ze begonnen te schreeuwen en fluiten, in de hoop dat iemand nabij de hut hen zou horen door de huilende wind heen.

“Geen antwoord, uiteraard, met dàt weer,” zei Desfosses. “Op dat moment werd het dan ook duidelijk dat we de nacht op de heuvel zouden moeten doorbrengen.”

Desfosses bouwde een sneeuwgrot onder een boomput en begon zich voor te bereiden om er de nacht door te brengen. Om op te warmen vroeg Desfosses zijn partner om rijst en warme chocolademelk uit haar tas te halen.

“Haar antwoorden waren vrij traag en afwezig, en uiteindelijk zonder concentratie,” zei hij. “Ze was niet meer in staat om een normaaal gesprek te voeren, dus ik wist dat ze fase twee van de onderkoeling naderde.”

Desfosses, paramedicus van beroep en een fervent buitensporter, maakte zich ernstige zorgen.

“Ik besefte dat ze beter vroeg dan laat van de berg af moest komen, en ik begon me ook ongemakkelijk te voelen”, zei hij.

Dus Desfosses activeerde een SOS op zijn inReach® satellietcommunicator en begon berichten te versturen met het personeel van het GEOS International Emergency Response Coordination Center. Vanwege de duisternis en het weer, lieten ze Desfosses weten dat een helikopter bij het eerste daglicht zou worden opgevorderd.

“Het was heel geruststellend om berichten te kunnen versturen en ontvangen,” zei hij.

Koud en uitgeput probeerden Desfosses en zijn partner slaap te vinden in de sneeuwgrot. Ook al hadden ze voldoende kledij voorzien, het plan was wel om de nacht door te brengen in een hut met houtkachel. Om warm te blijven, trokken ze alle lagen kleding aan, die ook maar beschikbaar waren en stapelden extra lagen met kaarten en zakken op tussen zichzelf en de besneeuwde grond.

Op een gegeven moment kondigde zijn partner aan dat ze het te warm had en begon ze lagen uit te trekken. Desfosses wist uit zijn medische opleiding dat dit een slecht teken was.

“Mensen krijgen het niet echt warm en willen hun jas ook niet uittrekken bij min 20 graden,” zei hij. “Op dat moment daal je gewoon de ladder van onderkoeling verder af.”

Hij droeg haar op de warme lagen aan te houden en uiteindelijk vielen ze allebei in slaap. Tot hun opluchting werden ze de volgende ochtend wakker met het geluid van een naderende helikopter.

Toen Desfosses en zijn partner veiligheid wegvlogen, zagen ze hoe dicht ze bij de hut waren geraakt.

“Dat was nog het meest frustrerende,” zei Desfosses. “Maar het was een hut die in de jaren zestig werd gebouwd, en is nu zo natuurlijk overgroeid dat de opsporings- en reddingsdienst zei dat je zelfs overdag twee of drie keer voor deze hut kunt voorbijlopen, zonder het te merken – laat staan dat je het ’s nachts zou zien.”

Leren uit tegenslagen

Voor wie wil genieten van wintertijd in op het platteland, beveelt Desfosses een paar belangrijke dingen aan.  

“De objecten die er een succes van maakten om de berg intact te verlaten waren sowieso meerdere kledinglagen, een warmtebron, voldoende voedsel en wat warme dranken,” zei hij. “Maar ook het juiste gereedschap voorzien – de inReach, een kompas, een koplamp.”

Hij kocht het inReach-apparaat omdat hij vaak lange bergtochten maakt in Brits Columbia.

“Vroeger liet ik een briefje achter of vertelde ik mensen we heen zouden gaan en hoeveel dagen we ongeveer weg zouden zijn, en dan hopen dat we aan de andere kant weer konden opduiken,” zei Desfosses.

Hij besloot het apparaat te kopen nadat hij een vriend er één zag gebruiken.

“Het ontdekken van de mogelijkheden – zoals het koppelen met de telefoon, weersinformatie ontvangen, sms-berichten verzenden, waypoints kunnen opladen en alleen al de basisfuncties van het apparaat – maakten het een erg aantrekkelijk toestel voor mij”, zei hij.

Hadden ze deze reis afgelegd zonder inReach, zei hij dat ze waarschijnlijk de volgende dag hadden moeten proberen terug te keren naar veiliger oorden “op een zeer voorzichtige en oncomfortabele manier” of hopen dat ze de hut alsnog konden vinden en iemand daar een communicatie toestel voor handen zou hebben.

“Het zou niet eens een uitzonderlijke situatie geweest zijn waarbij iemand een been zou gebroken hebben,” zei Desfosses. “Maar het was eens te meer duidelijk dat de inReach een essentieel element was om ons veilig mogelijk van de berg te kunnen krijgen, in die hachelijke omstandigheden. Er kan vanalles misgaan en je moet steeds een back-upplan voorzien. Dàt is waar de inReach van pas kwam.”

OPMERKING: Om toegang te hebben tot het Iridium-satellietnetwerk voor live tracking en berichten, inclusief SOS-mogelijkheden, is een geldig satellietabonnement vereist. Sommige rechtsgebieden reguleren of verbieden het gebruik van satellietcommunicatieapparatuur. Het is de verantwoordelijkheid van de gebruiker om alle toepasselijke wetten te kennen en te volgen in de rechtsgebieden waar het apparaat gebruikt zal worden.