Avontuur kent geen leeftijdsgrens

De tijd heeft geen vat op Chau Smith. Je zou nooit vermoeden dat ze al 74 is. Het zal je misschien ook verbazen dat ze geen medicijnen gebruikt, geen speciaal dieet volgt en dat ze ongeveer 80 kilometer per dag hardloopt als ze daar zin in heeft. Laten we deze tijdloze avonturenvrouw eens beter leren kennen.

Interview met Chau Smith:

Sommigen zeggen dat leeftijd slechts een getal is. Ben je het daarmee eens? En zo ja, hoe ‘jong’ voel je je?

Ik besteed nooit veel aandacht aan mijn leeftijd. Mijn vader werd in 1947 door de Fransen geëxecuteerd. Hierdoor moest mijn moeder onderduiken en werd ik geboren zonder geboortecertificaat. Mijn geboorte werd zelfs pas 3 jaar later geregistreerd, toen mijn moeder zich veilig genoeg voelde om het wettelijk te doen. Ik vind het wel grappig als mensen naar mijn leeftijd vragen. Vaak denken ze namelijk dat ik ergens in de 50 ben. Het enige effect dat mijn leeftijd op mijn hardlopen heeft, is dat ik elk jaar een beetje langzamer word.

Je bent pas begonnen met hardlopen toen je bijna 40 was. Wat heeft je geïnspireerd om te beginnen?

Toen we in 1983 trouwden was mijn man Michael al een marathonloper. Ik fietste achter hem aan tijdens zijn trainingen. In 1993 begonnen mijn 4 broers en zussen en hun gezinnen (25 in totaal) in de V.S. aan te komen, nadat we hen langdurig gesponsord hadden. De emotionele en financiële stress om hen hier te vestigen eiste een zware tol van mij. Het opstarten van mijn eigen bedrijf was een bijkomende stressfactor. Ik kreeg rug- en nekproblemen. Ik stond op het punt een rugoperatie te ondergaan, toen ik mijn fiets aan de kant zette en met mijn man begon te hardlopen. De pijn verdween en ik voelde me ineens goed over mezelf. Hardlopen werd mijn medicijn.

Wat waren enkele van de grootste uitdagingen toen je met hardlopen begon en hoe heb je ze overwonnen?

Zoals veel andere hardlopers was het vinden van tijd om dagelijks te trainen naast het werk één van mijn grootste uitdagingen en in mijn geval had ik ook nog met 4 immigrantengezinnen te maken. Overdag hielp ik mijn broers en zussen bij het vinden van een baan, terwijl ik beloofde te vertalen als een werkgever hen zou aannemen. Ik schreef mijn nichtjes en neefjes in op school en hielp hen ‘s avonds met hun huiswerk. Daardoor begonnen mijn trainingen om 4 uur ’s morgens óf na 9 uur ’s avonds.

Hoe kwam je ertoe om de uitdaging aan te gaan om 7 marathons op 7 continenten in 7 dagen te lopen?

Aangezien mijn man en ik allebei fervente hardlopers én reizigers waren, besloten wij al snel om onze reizen te koppelen aan marathons. Na een paar jaar beseften we dat wij op de meeste continenten marathons hadden gelopen en dus werd ons volgende doel om op alle 7 continenten een marathon te lopen. Dat hebben we in 12 jaar gedaan. Onze laatste marathonreis naar Antarctica maakten we samen met Steve Hibbs, eigenaar van Marathon Adventures. Een jaar later introduceerde Steve zijn Triple 7-avontuur, waarbij op opeenvolgende dagen op elk continent een marathon zou worden gelopen. “Waarom niet” zei ik tegen mezelf en besloot het te doen. Ik wilde niet dat ik op een dag zou terugkijken en spijt zou hebben dat ik het niet had gedaan.

Achter elkaar 2 marathons volbrengen is ongelooflijk … en je deed er 7. Hoe heb je voor deze prestatie getraind terwijl je nog steeds een bedrijf moest runnen? Ben je wel aan slapen toegekomen?

Ik hebt last van slapeloosheid en heb geleerd om met weinig slaap goed te functioneren. Aangezien het mijn hardlopen niet heeft beïnvloed, heeft die conditie in mijn voordeel gewerkt. Ik liep voor en na het werk om te trainen voor Triple 7. Op zaterdag werkte ik een halve dag (4 uur). Ik stond vroeg op, rende naar mijn werk en rende dan later weer terug naar huis. Dit was ruim 77 km heen en terug. Zondag en maandag waren mijn vrije dagen en dan liep ik een marathonafstand. De andere dagen van de week liep ik 9 tot 12 km.

Wat was moeilijker, de fysieke belasting van de marathons of het reizen en het gebrek aan slaap?

Het reizen was het moeilijkste deel van de uitdaging. De tijdschema’s waren tot op het uur nauwkeurig, soms tot op het halve uur. We hadden een tijdslimiet voor elke marathon zodat we de vlucht naar de volgende bestemming konden halen. Elke dag was het hardlopen, douchen en naar de luchthaven. Ik at in de bus of in het vliegtuig. Ik sliep wanneer ik maar kon. Eerlijk gezegd waren de marathons het makkelijkste deel van de hele onderneming. Door hard te lopen maakte ik mijn geest leeg en had ik de tijd om van de natuur te genieten.

Welke marathon was het meest gedenkwaardig en waarom?

Cairo in Egypte was mijn favoriete plek. De hardloopclub daar, Maadi Runners, werd gemobiliseerd om onze run te sponsoren. Zij wezen aan elk van onze hardlopers twee plaatselijke hardlopers toe om ons tempo op te voeren. Ik had geluk dat er twee Amerikanen waren die daar woonden en werkten en mij door het hysterische verkeer van Cairo hebben geloodst. Als vrouw in een grotendeels islamitisch land had ik het advies en de bescherming nodig van degenen die vertrouwd waren met de plaatselijke gebruiken.

Welke plek vormde de grootste uitdaging en waarom?

Dat was King George Island op Antarctica. De finish van die run staat me nog helder voor de geest, want na zo vaak een lus van 2 kilometer te hebben gerend, bleek dat wat ik dacht dat de eindstreep was, maar 41,85 km was. Ik had nog 0,15 km te gaan. Mijn vriend, Dan Reeve, wachtte mij op, in de veronderstelling dat ik wel wat morele steun kon gebruiken bij de laatste 0,15 km. Ik was zo blij dat ik gefinisht was, dat ik huilde toen een kleine menigte hardlopers mij kwam feliciteren.

Maar je was nog niet klaar hè? Hoe lang duurde het voordat je besloot dat je een nieuwe, grotere uitdaging nodig had?

Ik las dat Nieuw-Zeeland als een ander continent werd beschouwd. Ik schreef naar onze groep en stelde voor om daar het jaar erna een reünie te houden. Onze organisator nam de suggestie over en introduceerde een nieuw avontuur, de Triple 8 Quest. Ik voelde me schuldig dat ik zo snel na mijn Triple 7 weer wilde hardlopen. Het was behoorlijk kostbaar, maar ik rechtvaardigde het omdat ik vond dat hardlopen essentieel was voor mijn lichamelijke en geestelijke gezondheid. De organisator liet me weten dat hij nog maar één plekje vrij had. Ik eigende het me toe en keek niet meer achterom.

De meeste mensen vinden het ongelofelijk dat je geen medicijnen gebruikt. Zijn er geheimen voor je algehele goede gezondheid of adviezen die je met anderen kunt delen?

Ik wil nooit medicijnen innemen. Ik weiger aspirine te nemen en gebruik zelfs geen vitamines. Ik geloof gewoon niet in synthetische geneesmiddelen. Als ik verkouden word, doe ik citroengras en munt in kokend water, gooi een laken over mijn hoofd en adem de stoom in. Ik ben graag buiten, vooral als ik last heb van stress. Door gewoon even naar buiten te gaan om een klein stukje te hardlopen of om te wandelen, kan ik alles weer aan. Mijn dieet is niets aparts: veel vers fruit, groenten, tofu en vis. Ik eet niet veel rood vlees of zoetigheden, maar chocolade is vaak mijn beloning als ik een lange run heb volbracht.

Welk advies heb je voor anderen die op latere leeftijd met hardlopen willen beginnen?

Mijn advies is om altijd langzaam te beginnen, door een korte afstand te wandelen of te rennen. Het helpt als je andere mensen hebt die dezelfde conditie hebben, zodat je elkaar kunt steunen. Sluit je aan bij een plaatselijke hardloopclub. Een club was een grote hulp voor mij bij het werken aan het verhogen van mijn snelheid. Ik had het geluk dat ik mijn man had, waarmee ik kon beginnen met hardlopen. Hij schept altijd op dat hij mij geholpen heeft om hardloper te worden. Nu loopt hij achter mij.

Ik voel me erg op mijn gemak als ik alleen loop, waar en wanneer dan ook. Toch moet ik voorzichtig zijn. Als vrouwen hebben we veel verantwoordelijkheden. Hardlopen moet een routine worden, iets dat zo in je leven is geïntegreerd dat je het niet meer kunt missen. Accepteer geen zelfondermijnende smoesjes: “Ik kan vandaag niet hardlopen omdat…”. Weer of geen weer, je kunt altijd je hardloopkleren aantrekken voor een training. Wees een beetje egoïstisch met je tijd. Als jij gezond en gelukkig bent, zal je gezin daar ook van profiteren.

Vertel ons eens over je run streak waarbij je elke dag hardloopt en waarom je ermee begon?

Op 15 maart 2020 reisde mijn gezin naar Big Island, Hawaï, om mijn 50 staten-marathon te vieren. Mijn man en jongere dochter hebben een halve marathon gelopen. Mijn oudere dochter en haar man waren er om ons aan te moedigen. De volgende dag begon Hawaii met de lockdown vanwege Covid 19. Mijn man en ik vlogen naar huis, naar Kansas City, Missouri. Ik besloot toen om elke dag te gaan hardlopen tot er een vaccin gevonden was. Het was mijn manier om het onderzoek te ondersteunen. Mijn streak leidde tot bijna 300 dagen hardlopen toen de vaccins in productie gingen. Ik besloot elke dag te blijven hardlopen tot het virus onder controle is.

Wat is het volgende op je avontuurlijke bucketlist?

Ik wil de 6 grote marathons uitlopen. Ik heb er nog 2 te lopen: Berlijn en Tokio. Ik wil graag trainen om sneller te hardlopen zodat ik me kwalificeer voor de Comrades ultramarathon in Zuid-Afrika.