Snelheid haalde haar onderuit, maar opgeven was geen optie voor Kiana Clay

“Denk altijd aan wat je hebt, in plaats van aan wat je niet hebt.” Het is meer dan een motto voor Kiana Clay, eenatlete met een beperking. Ze brengt het dagelijks in de praktijk door haar streven naar topprestaties in meerdere sporten, waaronder motorcrossen, snowboarden, wakeboarden en skateboarden. We gaan ontdekken wat deze inspirerende vrouw vol avontuur drijft.

Hoe was je als jong meisje … en hoe kwam je bij de motorcross-sport terecht?

Zolang ik me kan herinneren heb ik behoefte aan snelheid gehad. Dit viel mijn vader meteen op. Toen ik 6 of 7 jaar was kreeg ik een crossmotor van hem, nadat ik op een dag de zijwieltjes van mijn fiets had gehaald. We namen mijn nieuwe PW80 mee naar Banning toen we nog in Californië woonden en na mijn eerste draai aan de gashendel was ik meteen verkocht. Toen het moment daar was om mijn racenummer uit te kiezen, vond ik het alleen maar logisch om 23 te kiezen omdat mijn vader 32 was. Dankzij hem ben ik met de sport in aanraking gekomen en hij is altijd mijn grootste supporter geweest.

Voor wie niet op de hoogte is of jouw korte film nog niet heeft gezien. Door een motorcross-ongeluk op je 12e, gevolgd door een ernstig auto-ongeluk kun je jouw dominante arm niet meer gebruiken. In een fractie van een seconde veranderde je van een veelbelovend jonge atlete in een overlevende. Wat was de grootste uitdaging tijdens de daaropvolgende periode van operaties en revalidatie?

Het is eerlijk gezegd nogal moeilijk om hier woorden voor te vinden. Het was zo plotseling. Om als kind in minder dan een seconde van volledig gezond naar gehandicapt te gaan is gewoon onwerkelijk. Aan het motorcrossongeluk hield ik letsel aan de plexus brachialis over. Een andere rijder kwam bovenop mijn nek terecht, wat desastreus was voor de zenuwen in mijn ruggengraat. Ik was op slag verlamd in mijn rechterarm. Na meerdere operaties en revalidatie begon ik wat spierkracht in mijn biceps terug te krijgen. Maar slechts een paar maanden later zijn mijn vader en ik aangereden door een dronken bestuurder. We zijn meerdere keren over de kop gegaan in onze truck. Door dat ongeluk raakte ik het gevoel in mijn rechterarm kwijt en heb ik hem nooit meer kunnen bewegen. Ik wist deze tegenslag echter snel te overwinnen omdat ik ertoe gedwongen werd. Slechts één werkende hand hebben is een hele uitdaging. Ik ontwikkelde al gauw een harde mentaliteit en leerde dat je niet steeds kunt denken aan ‘wat als’. In plaats daarvan kijk ik alleen naar de feiten op basis van ‘wat is’. Van daaruit haal je de emotie eruit en ontwikkel je stappen die leiden tot een oplossing voor datgene waar je mee te maken hebt.

Hoe lang heb je niet op je motor gezeten? En hoe hield je het precies voor je ouders verborgen dat je weer met de sport begon?

Ik heb bijna 7 jaar geen motor gereden. Toen ik 18 werd, dacht ik: “Nou, mijn ouders kunnen geen nee meer tegen me zeggen.” Ik bleef naar de baan gaan en keek op een dag met Conner, mijn vriend, naar een pitbike en dacht: “Zou het mogelijk zijn?” We verplaatsten de gashendel van rechts naar links en ook de voorrem ging naar links. Uiteindelijk deed ik mijn arm in een mitella en heb de hele dag op die crossmotor gereden. Zo gelukkig had ik me in tijden niet gevoeld.

Wat zijn enkele van de grootste hindernissen die je als atlete met een beperking in het motorcrossen of je andere sporten tegenkomt?

Als atlete merk ik dat ik overcompenseer en me voortdurend aanpas om elementaire dingen te bereiken. Ik maak me ook hard voor wereldwijde zichtbaarheid, zodat mijn categorie van atleten met een beperking als gelijken worden gezien in plaats van met medelijden te worden bekeken.

Heeft sport je geholpen om je aan te passen aan de fysieke en mentale pijn die gepaard gaat met jouw soort letsel aan de bovenste ledematen?

Ja, heel erg. De sporten die ik doe zijn mentaal en fysiek zwaar. Het beoefenen van die sporten terwijl ik opgroeide, heeft me zeker voorbereid en geholpen met mijn beperking.

Heb je nog advies voor anderen die met een beperking te maken hebben en zich afvragen hoe ze ermee om moeten gaan?

Richt je op wat je wél hebt in plaats van te kijken naar ‘wat als’. Verberg je beperking niet. Koester deze troef die je uniek maakt in deze wereld. Gehandicapt zijn is een enorme uitdaging, maar er kunnen ook veel positieve kanten aan zitten als je ze toelaat!

Je hebt gezegd dat er een dorp nodig is om een atleet te helpen zijn doelen te bereiken. Wie zijn de personen in jouw dorp en op welke manier zijn ze onderdeel van jouw doelgerichte levensstijl?

Dat klopt helemaal. Het is veel werk. Mijn dorp bestaat uit mijn familie, vrienden, coaches en mentoren. Ze zien allemaal de mogelijkheden en het goede in mij en ze herinneren me er elke dag aan. Ze houden me bij de les door me er steeds opnieuw aan te herinneren wie ik ben, vooral op mijn mindere dagen. Zonder hen zou ik niet zijn waar ik nu ben, en dat betreft met name mijn snowboardcoaches, Nichole Mason en Daniel Gale, medeoprichters van Adaptive Action Sports, en mijn sportpsycholoog Irene Yang.

Vertel ons eens iets meer over je mentale voorbereidingen voorafgaand aan een wedstrijd.

Ik praat eerst met mijn therapeut en daarna met mijn sportpsycholoog. We nemen de gestelde doelen door, stellen mijn muziekafspeellijsten in en doen veel visualisaties. Irene stelt me een aantal geweldige, diepgaande vragen om me te helpen tot de kern van mijn angsten te komen en wat me mentaal tegenhoudt.

Is er een avontuur of uitdaging waar je nee tegen zou zeggen? Iets dat echt te gek voor je is?

Niet echt. Elk avontuur is een nieuwe ervaring en iets om van te leren en te groeien.

Wat zijn je hobby’s of bezigheden buiten het sporten die je helpen te ontspannen?

Ik ben echt gek op kunst, muziek, sleutelen aan auto’s en motoren, sporten, videogames en tijd doorbrengen met mijn familie en vrienden.

Wat is je volgende doel op het gebied van snowboarden? En wat betreft motorcross? Nog nieuwe sporten of avonturen waar je jouw zinnen op hebt gezet … of moeten we je gewoon volgen op je sociale media?

In de komende 4 jaar is het mijn doel om aangepaste categorieën op te nemen in de onderdelen Slopestyle en Big air bij het snowboarden, want die bestaan nu nog niet. Ik wil ook de eerste vrouw zijn met een beperking aan de bovenste ledematen die de VS vertegenwoordigt in 2026, terwijl ik werk aan het uitbreiden van mijn categorie. Wat betreft de motorsport is het mijn doel om de eerste vrouw te zijn met een beperking die meedoet aan het Loretta Lynn-kampioenschap. En inderdaad, mijn sociale media zijn een geweldige manier om me te volgen!